جمع جزء 0 تومان
یک مربی توانا در زمینه ایجاد فرصت برای بحث و گفتگو میان نوآموزان قبل از هر فعالیتی ابتدا باید کودکان را با خوب گوش کردن آشنا کند و به درستی بداند که گوش دادن با شنیدن فرق دارد.
مرجان رضایی که از سال‌ها تجربه مربیگری ادبی و فرهنگی در مراکز کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برخوردار است در ادامه این موضوع می‌گوید: “در شنیدن، همه صداها را می‌شنویم ولی به آنها توجه نمی‌کنیم ولی در گوش دادن از بین همه صداها، فقط به یک صدا توجه می‌کنیم. بنابراین با کودکان برای حضور فعال و مسالمت آمیز در بحث و گفتگو باید خوب گوش کردن را تمرین کرد.”
وی که برگزیده بخش بین‌المللی جشنواره قصه گویی رضوی نیز هست در باره این نکته که اصولاً چه مباحثی برای کودکان در حوزه بحث و گفتگو قابل درک و فهم است تا مربیان در آن حوزه‌ها با بچه‌ها کار کنند می‌گوید: “مربی باید از طریق بازی یا قصه گویی، درست نقد کردن و همچنین نقد شنیدن و انتقاد پذیری و به ویژه رازداری را در کودکان تقویت نماید. بچه‌ها باید اعتماد لازم را نسبت به یکدیگر و نسبت به مربی کسب کنند. بعد از این مراحل برای انجام بحث و گفتگوی لذت بخش و مؤثر ابتدا موضوعات مورد علاقه کودکان را انتخاب نماید. موضوعاتی که در سطح فهم و درک همه کودکان گروه باشد. ابتدا صحبت‌های تک تک کودکان را در مورد موضوع مورد بحث بشنود. سپس اجازه دهد بچه‌ها آزادانه نظر خودشان را مطرح کنند. مربی نقش راهنما را دارد و هرجا که گفتگو از موضوع اصلی خارج می‌شود، بحث را به سمت موضوع هدایت نماید.”
مرجان رضایی در باره اینکه چطور می‌توان کودکانی که جمع گرا نیستند و بیشتر در خودشان فرو می روند یا خجالتی هستند را دعوت به گفتگو کرد تا آنها هم مشارکت کنند در ادامه گفتگو با سایت پاپالو افزود: “کودکانی که جمع گرا نیستند و به قولی درونگرا یا خجالتی هستند، با شیوه‌های مختلف از جمله دادن مسئولیت به آنها، می‌توان آنان را وارد جمع کرد. مثلاً در جلسه اول به یکی از آنها بگوید امروز حرف‌های دوستانت را تو هرطور دوست داری مرتب و یادداشت کن. ما میدانیم که نوآموزان سواد نوشتن ندارند اما با راهنمایی مربی میتواند مثلاً روی یک کاغذ علامت درخت بگذارد که مریم امروز در باره درختان صحبت کرد. جلسه بعد نوبت صحبت کردن هر یک از بچه‌ها را به او بسپارد و همین طور در جلسات بعدی مسئولیت‌های بیشتر به کودکان سپرده شود تا اینکه به تدریج با جمع همسو شود و در بحث هم مشارکت کند. البته در چنین مواقعی ترجیح من انجام یک کار اقدام پژوهی و یافتن دلیل علمی و راهکارهای مناسب است.”
مرجان رضایی که داور بخش اقدام‌‌پژوهی نیز بوده در باره چگونگی تحریک و تقویت کنجکاوی بچه‌ها به منظور توجه به دنیای اطراف خود و ایجاد پرسش در ذهن آنها و نحوه پاسخگویی مربی به آن نیز افزود: “اقدام پژوهی‌ای که بنده در سال ۹۸ انجام دادم و برگزیده بخش کشوری هم شد، با همین موضوع بود: «راهکارهای تقویت مهارت پرسشگری در کودکان» که از طریق مشاهده و مصاحبه با والدین و تعدادی از معلمان و سایر مربیان دریافتم که کودکان اغلب بی‌دقت و بی‌توجه هستند. تجربیات، مطالعات و تحقیقات نشان می‌دهند که بهترین مکان و مجال برای تقویت روحیه پرسشگری، کلاس‌های درس و مدرسه است. معلم و یا مربیِ توانمند با هنر خود میتواند درایجاد و تقویت این روحیه کمک مؤثری باشد. دراین راستا، خود معلم و مربی باید از روحیه جستجوگر و پرسشگر بودن برخوردار باشد تا بتواند شرایط لازم در تدریس و کلاس خود را فراهم آورد و ذهن خلاق کودکان را به تحرک و پویایی وادارد.”
او سپس تأکید کرد: “نبود امکانات کافی در مدارس و حجم کتاب‌های درسی و نبود وقت کافی در کلاس، این مجال را از معلمان می‌گیرد که بتوانند در زمینه رشد فکری و تقویت کنجکاوی و پرسشگری دانش آموزان نقش بسزایی داشته باشند. بنده در این اقدام پژوهی از طریق انتخاب قصه‌های مناسب با رویکرد آموزش‌های علمی، برگزاری جلسات روخوانی کتاب با عنوان “کلاه کتابخوان”، بازی با رنگ، تقویت حس بینایی و شنوایی با برگزاری گردش علمی در پارک، تقویت حس بویایی با انواع گیاهان معطر خشک، خلق یک شخصیت به روشی خلاقانه و متفاوت که بچه‌ها را جذب کرده و کنجکاوی آنها را برانگیزد با عنوان دکتر بوک (به مطب دکتر بوک خوش آمدید) تا حدودی توانستم مهارت پرسشگری را در کودکان کلاسم تقویت کنم .”