قصه‌ها زندگی ما هستند

قصه‌گویی ساده‌ترین ابزار و واسطه‌ تربیتی است که به دلیل همذات پنداری در آن، کودک خودش را به جای شخصیت قهرمان قصه می‌گذارد و از این طریق بهبود رفتاری در مسیر تربیتی کودک اتفاق می‌افتد.

بهنوش بساک کاظمی قصه‌گوی بین المللی و برگزیده چندین دوره جشنواره‌های قصه گویی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در گفتگو با مرکز جامع تخصصی تربیت و یادگیری کودک با بیان این مطلب گفت: “مسیری که برای شخصیت‌ها در قصه تعریف می‌شود، خودش تجربه‌های نزیسته را به کودکان یاد می‌دهد. خاطرم هست یک بار قصه‌ “یک جعبه پر از دروغ” به من کمک کرد که به مخاطبانم یاد بدهم دروغ اعتبار آدم را از بین می‌برد و اعتماد را به صفر می‌رساند و اینجاست که ما به یک چوپان دروغگو تبدیل می‌شویم. این در واقع داستان پسری است که بسیار دروغ می‌گوید تا تکالیفش را انجام ندهد.”

این مدرس و داور جشنواره قصه‌گویی درباره اینکه چطور می‌توانیم از طریق قصه احساسات و افکار کودکان را درک کرده و همچنین نکات مهم اخلاقی و تربیتی را به آنان انتقال بدهیم نیز گفت: “قصه‌ها همان زندگی ما هستند اما گاهی فانتزی، گاهی فولکلور و گاهی هم از زبان حیوانات برای بچه‌ها نقل می‌شوند. برای همین وقتی کودکان قصه را به درستی می‌شنوند، با اتفاقات و فراز و فرودهای قصه و شخصیت‌های آن احساس همدردی می‌کنند و همین باعث می‌شود به مرور زمان و با شنیدن دیگر قصه‌ها بتوانند احساسات خود را به درستی بیان کرده و دیگران نیز او را درک کنند.”

بهنوش بساک در خصوص این موضوع که از طریق قصه چطور می‌توان مهارت‌های شنیداری و گفتاری کودکان را  تقویت کرد و به آنان اعتماد به نفس بدهیم تا هم بتوانند خوب حرف خود را بزنند و هم به درستی شنونده صحبت‌های دیگران باشند گفت: “قصه‌گویی زمانی اتفاق می‌افتد که قصه‌گو قصه را خوب و دقیق بگوید و مخاطب نیز قصه را با دقت بشنود. اینجاست که حس شنیداری شنونده قصه تقویت می‌شود. وقتی کودک یا مخاطب خوب بشنود، می‌تواند خوب تکرار کند و این گونه فن بیان تقویت می‌شود.”

برخی کودکان در برقراری ارتباط با دیگر افراد و حتی همسالان خود ضعیف هستند. این مدرس قصه‌گویی درباره اینکه چطور می‌توان از طریق قصه‌گویی به آنان کمک کرد تا در این زمینه بهبودی حاصل شود یادآور شد: “قصه‌گو در هنگام اجرای قصه‌گویی با پرسش از بچه‌ها و مخاطبان خود، هم توجه آنها را به قصه جلب می‌کند و هم از کسانی که کمروتر هستند سؤال می‌پرسد تا آنان را هم تشویق به صحبت کردن کند. عدم برقراری ارتباط گاهی ناشی از کم رویی و گاهی هم ناشی از ندانستن چگونگی برقراری ارتباط است.”