کودکان پیش دبستانی در مهارت‌های حرکتی عمده مثل دویدن و پریدن که در بر گیرنده ماهیچه‌های بزرگ هستند، پیشرفت‌های زیادی می‌کنند. رشد نواحی حسی و حرکتی قشر مخ امکان هماهنگی بهتری بین آنچه کودکان می‌خواهند انجام دهند و آنچه می‌توانند انجام دهند را فراهم می‌آورد. کم کم استخوان‌ها و ماهیچه‌های آن‌ها قوی‌تر و گنجایش شش‌ها بیشتر می‌شود که جمیع این شرایط امکان دویدن، پریدن، بالا رفتن بیشتر، سریع‌تر و بهتر را فراهم می‌آورد.

کودکان بسته به استعدادهای ارثی و فرصت‌هایی که برای یادگیری و تمرین مهارت‌های حرکتی در اختیار دارند از لحاظ چالاکی با یکدیگر متفاوتند.

کودکان زیر ۶ سال به ندرت آمادگی شرکت در ورزش‌های سازمان یافته را دارند؛ فقط ۲۰ درصد کودکان ۴ ساله می‌توانند توپ را خوب پرتاب کنند و تنها ۳۰ درصد آنها می‌توانند توپی که به سمت آنها پرتاب می‌شود را خوب بگیرند.

بازی‌های آزاد فاقد ساختار و توام با فعالیت زیاد، بیشترین تأثیر را در رشد جسمانی کودک دارد.

مهارت‌های حرکتی ظریف مثل بستن یا باز کردن دکمه‌های پیراهن و نقاشی تصاویر، مستلزم هماهنگی چشم‌ها و دست‌ها و ماهیچه‌های کوچک است.

کودکان پیش دبستانی به موازات رشد هر دو نوع مهارت حرکتی یاد شده به طور مستمر توانایی‌های قبلی خود را با مهارت‌هایی که تازه به دست می‌آورند، ادغام می‌کنند و به توانایی‌های پیچیده‌تری دست می‌یابند. این نوع مهارت‌های ترکیبی را نظام عمل می‌نامند.

توصیه:

بازی و ورزش‌هایی برای کودکان در نظر گرفته شود که در عین لذت بخش بودن، هر دو مهارت حرکتی کودک یعنی مهارت‌های عمده و مهارت‌های ظریف را تقویت کند.