جمع جزء 0 تومان
شما در هر کسوتی که هستید از مدیر تا مربی، با بچه‌ها در ارتباط هستید و باید بدانید که بازی از دنیای بچه‌ها جدا نشدنی است. بازی همان چوب جادویی است که در دنیای کودکان معجزه می‌کند.
دکتر مرجان قیدر، استاد دانشگاه و ریاست بازی و ورزش کودکان استان تهران، در کارگاه ویژه مربیان مجموعه آموزشی حضرت جوادالائمه(ع) یزد که بسته تربیت و یادگیری “من می‌دانم من می‌توانم” را در فعالیت‌های خود مورد استفاده قرار می‌دهند با بیان این مطلب گفت: “زمانی که دنیا را از قد و قامت بچه‌ها نگاه کنید، معنی بازی بچه‌ها را درک و احساس می‌کنید. اگر می‌خواهيد با آنان بازی کنید نباید از بالا به آنها نگاه کنید. اینکه بالای سر بچه‌ها قرار بگیرید و به آنان بگویید این کار را انجام بده، آن توپ را پرتاب کن، این را بیاور و … جواب نمی‌گیرید. باید کنار آنها بنشینید و هم قد آنها باشید تا معجزه بازی را ببینید و احساس کنید.”
وی که دکترای مدیریت آموزشی دارد و مولف چند عنوان کتاب در زمینه بازی و کودکان است در ادامه افزود: “من مربی بچه‌ها نیستم بلکه همبازی آنان هستم و شما هم تلاش کنید همبازی کودکان باشید و این یک افتخار است. بازی تمرین طبیعی زندگی کردن است. اگر ما بخواهیم برای زندگی کردن یک تمرین بدهیم و این یک تمرین طبیعی برای ما و بچه‌ها باشد، همانا باید از بازی کردن نام ببریم. بازی شغل بچه‌هاست و شما هیچ وقت نمی‌توانید وارد شغل بچه‌ها بشوید اگر با بازی دنیا آنها را نشناسید.”
این عضو انجمن دفاع از حق کودکان در بخش دیگری از کارگاه یادآور شد: “من همیشه جمله جالبی را به بچه‌ها، خانواده‌‌ها یا مربیان می‌گویم و آن جمله این است که در اطراف بچه‌ها یا دور هر آدمی یک حیطه‌ای وجود دارد که آن حیطه امن آنان به شمار می‌رود و امکان ندارد شما را وارد آن حیطه امن کنند. این حیطه کلی در دارد اما درهای آن بسته است. پدر، مادر، پدربزرگ، مادربزرگ و اقوام نزدیک کودک در این حیطه قرار دارند. حتی برخی افراد در درجات دورتر هم ممکن است در این حیطه قرار بگیرند. ولی آیا شما که غریبه بودید اجازه ورود به این دنیا را دارید؟ این درها را چه جوری میخواهید باز کنید؟ شاه کلید ورود به دنیای بچه‌ها بازی است.”
وی در پایان گفت: “اگر شما بازی را یک آموزش خیلی سخت و جدی در نظر بگیرید مسیر را اشتباه رفته‌اید. فرض کنیم شما یک تئوری و فرضیه‌ای برای بازی در نظر گرفته‌اید اما کودک در عمل از مسیر دیگری که خودش بلد است وارد می‌شود. حال اگر شما بخواهید به او تذکر بدهید که این کار اشتباه است و مسیر انجام این بازی طور دیگری است و شما باید توپ را به این سمت پرتاب می‌کردی و نه سمت مقابل، در همان جا کار را خراب کردید. در واقع این در ارتباطی را بسته‌اید.”