جمع جزء 0 تومان
پرخاشگری در کودکان یکی از موضوعات مهم در رشد روانی و اجتماعی آن‌ها است و می‌تواند تحت تأثیر عوامل متعددی قرار گیرد. پرخاشگری در واقع به رفتارهایی اشاره دارد که قصد آسیب رساندن به دیگران را دارند چه به طور فیزیکی مثل زدن یا هول دادن و چه به صورت کلامی مثل ناسزا گفتن یا تهدید کردن. این رفتارها در طول رشد کودک و تحت تأثیر مراحل مختلف زیستی، عوامل محیطی و تجربیات او تغییر می‌کند.
در دوره پیش‌دبستانی پرخاشگری معمولاً به دلیل ناکامی یا ناتوانی در بیان نیازها و خواسته‌ها شکل می‌گیرد. کودکان در این سن ممکن است به خاطر ناتوانی در کنترل احساسات خود به رفتارهای پرخاشگرایانه روی آورند. این رفتارها ممکن است شامل زدن، هول دادن یا گرفتن اسباب بازی از دیگران باشد. این نوع پرخاشگری بیشتر فیزیکی است زیرا کودکان هنوز به خوبی مهارت‌های اجتماعی و زبانی برای حل و فصل تعارضات نیاموخته‌اند.
عوامل زیستی در میزان پرخاشگری کودکان تأثیر می‌گذارد و ممکن است برخی از کودکان بیشتر مستعد رفتارهای پرخاشگرایانه باشند. عوامل روانی مانند اضطراب، افسردگی یا عدم کنترل خشم می‌تواند پرخاشگری را تشدید کند. عوامل محیطی مثل محیط خانواده و جامعه می‌تواند الگوی نامناسبی برای یادگیری رفتار پرخاشگرایانه توسط کودک باشد. همچنین رسانه و شبکه‌های اجتماعی مانند تماشای انیمیشن‌ها و فیلم‌هایی که در آن رفتارهای پرخاشگرایانه وجود دارد، می‌تواند الگوهایی از این رفتار را به کودک ارائه دهد.
توصیه‌هایی برای مربیان و والدین:
آموزش مهارت‌های اجتماعی و حل مسئله می‌تواند به کاهش رفتار پرخاشگری در کودکان کمک کند. ایجاد یک محیط امن و محبت آمیز در خانواده که در آن کودک احساس کند مورد توجه و حمایت قرار دارد می‌تواند سبب کاهش رفتارهای پرخاشگرایانه او باشد و همچنین والدین و مربیان به عنوان الگوی رفتاری مثبت می‌توانند رفتارهای احترامی آمیز و سازنده را به کودک نشان بدهند.